Hoi,

voor ons een van de onbekenden in onze reis, de trip over land vanuit Damascus naar Amman en over land de grens over.
Vroeg uit de veren stonden we op tijd aan het busstation te wachten op de stadsbus om ons naar het grote 'internationale' busstation te brengen. Bus 1 komt langs en zit afgeladen vol, wij met onze rugzakken proberen er op te geraken, zonder succes. Bus 2 idem. Bus 3 idem. Lut begon al een beetje (veel?) zenuwachtig te worden, want als we onze verbinding zouden missen moesten we 7 uur wachten op de volgende bus naar Amman.
Bus 4 komt aan, weer overvol aan de instapplek, maar achteraan leek er nog wel plek. Ik zag bus 5 al aankomen en was al op weg om die proberen te nemen, tot ik plots Lut hoorde roepen ' Rudi kun je er geraken?' Waarop ik promt rechtsomkeerde en riep 'ja geen probleen'
De chauffeur van bus 4 was al verder aan het rijden, weliswaar op een rustig tempo, maar toch toen hij toch nog de achterste deur opende en daar op het uitstapgedeelte konden toch nog 2 haringen bij. Lut had dit gezien vandaar haar gil, waarop ze na mijn antwoord mij blindelings vertrouwde en op de bus wipte, alhoewel ik moet zeggen dat ze eerder maar voor 50% op de bus stond, want ze hing daar ergens tussen hemel en aarde om te beletten dat de chauffeur zijn deuren zou toegooien en ze zonder mij zou verder rijden. Ik erop gesprongen en de deuren achter mij dicht. Ik stond wel op de bus maar mijn rugzak, die ik uiteraard aan had, was geklemd tussen de deur.
Bus weg, wij er op, rugzak buiten. Ik was uiteraard de running joke in de bus want iedereen was aan het lachen met die overbepakte (ook onze handrugzak droeg ik op mijn buikje) geklemd tussen de deur. Ondertussen werd er iets naar de buschauffeur geroepen, deze opende al rijdend de deur en ... ik vloog van de bus.

ha ha, grapje... ondertussen hadden de beleefde Syriers extra plek gemaakt en kon ik volledig op de bus.
En wat toen gebeurde is ongelooflijk. Er stond iemand op zodat Lut kon gaan zitten en even nadien een andere jongeling zodat ik kon gaan zitten met mijn bepakking. Is het nu echt zo dat we er uit zien als onze respectabele leeftijd, of zien we er na 3 weken hollen van de ene naar de andere bezienswaardigheid zo moe uit. Hebben we nu geen verlof nodig?

Voor de rest op de bus niks speciaals meer gebeurd. Aangekomen aan het busstation voor de sport nog wat aan het onderhandelen geweest met een aantal taxichauffeurs en om ons te trainen in het afpingelen (de bus vertrok toch maar 20minuten later).

Dan de reis naar Amman. Vlot tot aan de grens gereden.
Eerst moesten we 1000 pond betalen om buiten te mogen. Tja ze willen ons echt niet kwijt. Hier hadden we niet op gerekend en stond niet in de reisgidsen gemeld. Ikke vlug lopen naar een grensbankkantoor om nog geld te wisselen. Alle medepassagiers hebben op ons moeten wachten vooraleer we verder konden tot aan de douane. Hier hebben we duidelijk gescoord.
Dan de douane. Iedereen uitstappen, bagage uitladen en alle Syriers openden hun bagage, maar wij uiteraard niet. Zie je ons die rugzak daar al uitpakken midden op een vluchtheuvel? De douane controleerde volledig de bus (zelfs met een hamer op de holle ruimten kloppen) om te kijken of ze wel degelijk leeg was. Nadien kwamen ze bij iedereen langs en fouilleerden de bagage, behalve .... de vijf rugzakken van de 5 buitenlanders die op de bus zaten. (ondertussen al meer dan een uur kwijt).
Dan naar het visakantoor waar er slecht 1 loket geopend was voor niet Arabische buitenlanders (gelukkig het VIP en diplomatenloket). Hier weer een half uur aanschuiven om onze stempel te krijgen om Syrie te verlaten.
Dan enkele km verder maar Jordanie. Zelfde spelleke aan de douane (weer 3 kwartier kwijt) en relatief vlot een visum gekregen om binnen te komen (slechts ongeveer 1 kwartier).
Na dus ongeveer 3 uur naar de laatste controlepost waar de politie nog eens alles controleert qua visum. En daar blijkt dat onze Canadese kennis,die we onderweg op de bus van Hama naar Palmyra al eens ontmoet hadden, een stempel te kort had in zijn paspoort.
Die heeft nog eens ongeveer 20 minuten over en weer kunnen lopen (en dit bij ongeveer 30 graden) om de ontbrekende stempel te halen.
Verder een rustige rit tot in Amman en daar aangekomen werden we uiteraard omzwermd door zogenaamde taxichauffeurs die niet lager wilden zakken dan 10 JOD (Jordaanse dinar)
om ons naar het hotel te brengen. Mijn max prijs was echter 3 JOD en uiteraard wilden ze hiervoor ons niet brengen.
Gepakt en gezakt in deze hitte, wij heuvelop om een bus te vinden tot plots een Ierse student in een taxi stopt en ons voorstelt een taxi te delen. Hij bestoeft mijn Engels, dat volgens hem Iers klinkt, waarop ik het 'flauw' grapje maakt dat dit hoogstwaarschijnlijk komt door het teveel aan Guinness dat ik al gedronken heb. De taxi brengt eerst onze Ierse reddende engel (hij heette ook Michael )-;) en dan wij naar ons hotel. Kostprijs op meter 1,50 JOD. Joepie!
Nu wat in Amman aan het rondkuieren, probleem is dat hier echt niks plat is.

Groetjes

ps Kunnen we nog terugkomen via Zaventem of is Belgie ondertussen al gesplitst en moeten we uitwijken naar Deurne?