Allerlei weetjes en een Syrische mop

Vandaag geen saai verhaal van nieuw ontdekte opeengestapelde oude stenen, neen, vandaag een aantal indrukken van mensen en cultuur.

Eerst en vooral het verkeer in Syrie. Als voetganger voel je je loslopend wild. Wij dachten in Indonesie alles als voetganger meegemaakt te hebben. Maar daar stopte het verkeer als je overstak door het magisch handsignaal dat algemeen in gebruik is. Hier probeer je de weg over te geraken met een drukte zoals de singel in Antwerpen, je zet je eerste been op de weg en dan hebben de wagens plots geen remmen meer, enkel nog klaksons. Als je dan denkt, die kan gerust achter ons door lijkt het steeds alsof zij bewust op je toe rijden. Ik heb al meerdere blauwe plekken op mijn armen van mijn lieve echtgenote van puur schrik. Ook hierop heb ik een oplossing gevonden. Lut doet nu haar ogen toe en vertrouwt volledig op mij en tot nu toe is dit steeds gelukt, aangezien we nu nog aan het bloggen zijn.

Syriers zijn ontzettend lieve mensen. Het aantal keer dat we al voor thee (zie foto) uitgenodigd zijn is niet meer op onze vingers te tellen. Zij hebben elk hun verhaal naar ons waarvan we hier en daar gelukkig een aantal woorden door gebaren kunnen begrijpen. We kunnen nu al van buiten in het arabisch zeggen hoeveel kinderen we hebben, dat we getrouwd zijn (want het door de zon nog meer geblondeerde haar van Lut doet de mannen blijkbaar dromen om haar ten huwelijk te vragen). Door de complimentjes die Lut krijgt begint ze te zweven, terecht uiterlijk want ze ziet er super knap uit.

Een ander aspect. Als je hen vraagt welke de belangrijkste sporten zijn, antwoorden ze meestal: slapen, eten en roken.

Gisteren ook een goed decadent gaan eten want we moesten ons verdriet kwijt omdat we al ongeveer in de helft van ons verlof zitten. Wij naar een exclusief restaurant, indrukwekkend kader, life muziek. Apero, uitgebreid voorgerecht, schitterende hoofdschotel, lekker dessert (specialiteit van de streek), koffie en uiteraard overgoten met de nodige drank. Kwisvraag voor de volgers van onze blog. Hoeveel heeft dit ons gekost in Syrische Ponden, wetende dat 65 pond ongeveer 1 euro is?
Als hulpmiddel posten we ook een rekening (zie foto) van de supermarkt van dingen die we gekocht hebben kwestie dat je weet hoe duur het leven hier is. De antwoorden moeten op onze blog binnen zijn vooraleer we landen in Belgie en je wint een exclusieve fotoreportage over onze reis.

Voor de rest is alles super met ons, we genieten elke dag meer en meer van het land, de mensen, de indrukken en gaan 's avonds steeds met een pak impressies slapen. En nu weer echt beter is, de plaatselijke Frank heeft gelijk, met eindelijk terug normale temperaturen richting 30 graden voelen we ons nog meer in ons nopjes.

Tot blogs

Bouw een stad voor je vrouw

Vandaag Apamea bezocht en een aantal dode steden.

Apamea is een indrukwekkende romeinse stad met een 2 km lange hoofdbaan, die in die tijd volledig omzoomd moet geweest zijn met pilaren.Deze zijn er zeker voor meer dan 1 km gerestaureerd door een Belgisch team, ontzettend indrukwekkend. Je krijgt op die manier een zicht wat een indrukwekkende stad dit moet geweestzijn.

Grappig is ook dat de toenmaligeromeinse heerser die deze stad heeft laten bouwen iets goed te maken had. Hij heeft de stad dan maarde naam vanzijn vrouw gegeven (Afimeazoals de stad hier nog steeds gekend is),want hij had in Italie al een stad genoemd naarzijn moeder en zijn ega kon hiermee niet lachen. Kwestie van de kerk in het midden te houden.

Misschien een tip voor alle mannen in Belgenland die iets goedte maken hebben, bouw een huis (want een stad lijkt menet iets er over) ennoem het huisnaar je vrouw.

Nadien nog enkele dode steden gezocht, waarvan er een volledig is ingenomen door olijf- en wijngaarden. Ook hier hier had ik terug eenwaaaaaaaaaw gevoel, en ook de bedenking dat dit in die tijd een enorme rijke streek moetgeweestzijn om zulke rijkeen grote steden neer te poten.

Welzieje dat het hier een enorm vruchtbare streek is met een enorm landbouwpotentieel. Men heeft hier het geluk dat er voldoende water is en dat de irrigatiesystemen goed onderhouden worden. Het is echt een opluchting na het ohzo droge Jordanie om terug groen tezien, af en toe zelfs vijvers waarin vis gekweektwordt, en groen, groen, groen.Nooit gedacht dat jezo snelwater en planten zoumissen.

We hebben ook gehoord van de plaatselijke Frank de Boosere (Sabine mag hier nog niet op TV)datwe terugwat goedweer gaan krijgen. De afgelopen dagen was het toch maarwat koud met de 25 graden maar altijd stralend weer. Beetje bij beetjezal de temperatuur terug naar de 30 graden kruipen. Eindelijk terug normaalzomerse temperaturen.

Groetjes

De lijn op zijn Syrisch

Messa el khair

Vanmorgen lekker overslapen. We werden zogezegd om half negen wakker volgens de I pod, effe gedoucht en ons klaargemaakt en blijkbaar om een of andere mysterieuze reden was de I pod terug op Brusselse tijd overgeschakeld. Dus 10 uur lokale tijd zaten we aan het ontbijt (schandalig laat hier in Syrie, ze zullen nogal gedacht hebben van ons

Na ontbijt snel ingepakt en hebben we aan onze receptioniste gevraagd om de namen van het busstation en van de stad Hamma op te schijven in het Arabisch.
Wij weg...

Aan het busstation aangekomen wilden we een bepaalde busmaatschappij nemen die stopt in het centrum van Hama, maar die naam hadden we spijtig genmoeg niet in het Arabisch. Aangezien er een 50 tal operatoren zijn, met enkel hun logo in het arabisch, zijn we maar op een stel giechelende meiden (blijkbaar is Rudi zijn haar het mikpunt van belangstelling)afgestapt, welke gelukkig ons een beetje begrepen eneen bus aanwezen.

En wat een bus!
Voor 250 syrische ponden voor ons beiden(4 euro) en een afstand van ongeveer 120 kilometer hadden we bus met:
Captain seats
Airco
Snoepjes en versnaperingen
en drank.
De Lijn kan hier nog wat van leren !

In Hama kwaemen we spijtig genoeg toe in een busstation buiten het stadscentrum en het heeft ons weeral zweet en tranen gekost om de weg naar ons hotel te vinden. Hier staat dus echt niets in westerse tekens, en heel weinigen spreken een paar woordjes engels of frans.

Met als onze lichaamsdelen hebben we proberen uit te leggen waar we moesten zijn en uiteindelijk is het ons ook gelukt.

In de namiddag zijn we beloond voor onze inspanningen. We hebben hier voor de eerste keer de Norias bezocht. Indrukwekkende waterraderen die dienen om de stad en de akkers te voorzien van water. Google maar eens dat weet je wat we bedoelen.
Dit was het voor vandaag

See you later!

Simeon de pilarenzitter en de ronddwalen in Aleppo

Hallo

Gisteren hebben we een paar mooie gebouwen gezien. We zijn onder andere gaan kijken naar de pilaar van de eerste pilaarheilige. 40 jaar ( !) heeft de Simeon op een pilaar gezeten van18 meter hoog. Blijkbaar kon hij er ook niet eens op zitten. Hij is er nooit afgekomen. We hebben dan maar ineens de wildste voorstelling van gemaakt hoe hij moest eten en hoe hij moest...... Het lijkt me niet practisch.We moeten wel zeggen dat de man een heel mooie plaats voor zijn pilaar gekozen heeft. Hijkon rondom rond 360 graden kijken overeen glooiend terrein dat een beetje doet denken aan Toscane.

Hij was nadien zo beroemd dat men de op die moment grootste kerk opgetrokken heeft op die plek, en de vorm ervan heeft zeker en vast nadien de makers van de dom van Aken geinspireerd.

's namiddags zijn we naar de citadel van Aleppo getrokken. Een heuvel midden in de stad en daarop de citadel. Zeer indrukwekkend en daarbij zeer goed bewaard gebleven.
Aleppo is wel een hele drukke stad met de auto als baas. Als voetganger moet je maar zien dat je de straat kunt oversteken, soms echt niet te doen!

Vandaag eerst ons een weg gezocht naar de souks (ook Unesco werelderfgoed), maar zoals ik in het vorige verhaal al vertelde is ereen groot communicatieprobleem tussen de Syriers en ons. Het heeft ons bloedwzeet en tranen gekost om de weg te vinden , laat staan het noorden in deze metropool. Soms zijn we echt op zoek naar een 'businesman' omdat die toch iets ofwat engels of frans kennen om ons verder te helpen.

Al bij al toch een leuk sfeertje om in rond te dwalen.

Later ook de Armeense wijk ingetrokken die grondig gerenoveerd is en waar je echt kan zien dat hier meer welstellende mensen wonen. Eindelijk nog een kunnen genieten van een pintje, het deed deugd bij de warmte.

's Avonds hebben wel een fleece nodig om hier rond te stappen in de stad. Deze ligt 800 m hoog en het wordt dan maar 15 graden, ontzettend koud tegenover de 25 tot 30 graden gedurende de dag.

Groetjes

Het land vaneen rokende snorrenclub en zwarte spoken

Hello

Hier zijn we weer.

Het heeft wat geduurd want internet cafes zijn hier veel moeilijker te vinden dan in Jordanie. Maar het is ons gelukt en hier volgen onzelaatste berichtjes.

Vrijdag hebben we nog een heerlijk stranddagje gehad want we moesten pas om 3 uur vertrekken van ons hotel. We hadden het extra geluk dat we een uur meer hadden, aangezien deze nacht de klok hier een uur terug is gezet en we waren dan ook ontzettend vroeg wakker om van onze volgende +30 graden dag te kunnen genieten. En dan richting vliegveld van Aqaba,waar alle winkeltjes,welgeteld 2 en alle cafes,welgeteld 1 speciaal voor ons zijn open gegaan. Maar het heeft ons niet gedeerd want we vertrokken stipt op tijd naar Amman (van waaruit we naar Aleppo zouden vliegen).

Dit in tegendeel met onze verbinding naar Aleppo die te vroeg vetrok. We hebben nog moeten lopen voor onze shuttel. We waren net op tijd en werden reeds afgeroepen. Maar nu weten we ook hoe onwe namen in het Arabisch klinken. Depiloot was blijkbaar gehaast want de vlucht duurde daarbij nog korter dan voorzien, maw een dik half uur te vroeg in Aleppo.

En meteen werden we geconfronteerd met blijkbaar een uitloper van het Belgisch weer. Slechts 14 graden en midden in een onweer toegekomen. We hadden een heel bumpy flight. Oh leuk

Maar vlug een taxi ingedokenen opweg naar de stad.

We moeten wel zeggen dat de mensen vriendelijker zijn dan in Jordanie. Geregeld mogen we horen dat we welkom zijn.En ok, daar blijft het bij want Engels is voor hen toch blijkbaar een horde te hoog gegrepen maar het doet ons toch plezier. We kregen een beetje ons Indonesisch gevoel weer van terug te zitten in een land te zijn van vriendelijke, blije mensen.Zoals Nederlanders niet op de Belgen trekken zo trekken Syriers niet op Jordaniers. De mannen zijn hierbijna allemaal rokers(leve de waterpijp) en hebben een snor. En veel vrouwen zijn hier zwarte spoken zonder ogen.

Voor de rest hebben we hier een zwaar taalprobleem.Wij kunnen geen Arabisch lezen en zij kennen ons alphabet niet of zeer slecht, dat belooft !

Nu begrijpen we dat duiken een passie kan zijn

Tja dat heb je dan als je gaat snorkelen en je in loopafstand een wonderbaarlijke wereld onder je voeten afspeelt.

We hebben voor twee dagen een hoteltje 12 km ten zuiden van aqaba genomen. Kwestie dat ik wat gerust in mijn badpak kan zitten, want zwemmen voor vrouwen is hier enkel toegelaten met een hele hoop kleding aan. Tja we zitten ook vrij dicht bij Saoudi Arabie en gesluierde vrouwen vind je hier bij de vleet, en ook vrouwen met enkel hun ogen zichtbaar (spleetogen zoals Rudi en ik ze noemen) bij de vleet.

Dus wij wat zuidelijker een hoteltje gevonden vlakbij de zee en vlakbij een koraalrif. En we moeten zeggen dat we echt onder de indruk zijn gekomen van al die prachtige gekleurde vissen en vele kleuren van koraal.
Doodgerust zwommen rondom ons gestreepte, rode, orange en gele visjes. Soms kwamen een school vissen tegen van enkele tientallen meter lang bestaande uit zeer kleine visjes welke wel voorang moesten geven want anders flipten ze als gekken over en weer als zij hun broertjes en zusjes niet konden volgen.
Daarnaast hadden vissen ter grootte van een hand die geel of paars waren,maar ook hebben we een vis gezien met prachtige stekels van 15 cm lang, die doodbedaard over de bodem zwom. Wij leken weten absoluut niet welke namen al die vissen hebben (maar ik heb eens Jef geroepen en er keken er een paar naar mij), maar dat belette ons niet om ervan te genieten. Rudi is zelfs tot drie uren in het water gaan snorkelen, uiteraard met T-shirt aan want anders was hij zelfs een rood visje.

In ieder geval is voor ons een andere wereld open gegaan, en mocht we op een volgende reis nog eens de mogelijkheid hebben zonder al te veel moeite dan zullen we dit zeker in ons programma opnemen.

Tja maar aan alles komt een einde en nu vanavond gaan we eerst nog lekker eten tussen de uitgelaten Jordaniers ( voor hun begint nu het weekend) en morgen vertrekken we naar Syrie, Aleppo.

Brrr het is er maar 25 graden, ik zal mijn fleece maar al van boven leggen in mijn rugzak. En ik zal eens even spieken naar het weer in Belgie, dat kan me misschien wat moed geven

Groetjes van ons twee, tot later

Wadi Rum

hi

Het was nipje boord of we waren nog niet in Wadi Rumgeweest.Rudi was ziek.

Maandag avondwerd hij met het uur zieker en zieker,en uiteindelijk kreeg 38,7graden koorts. Ik heb toen alle hens aan dek gehaald en hem volgestopt met medicijnen waarvan oa antibiotica (dank je Lise!) en na een moeilijke nacht bleek de grootste hindernis de volgende morgen genomen. Hij maakte nog niet de gewone plagende grapjes, maar dat nam ik er maar bij.

Dus wij weg naar Wadi Rum voor onze woestijntocht.

Ik snap niet dat Laurence(die van Arabia) hier wou vechten, ik zou hier gewoon elke dag opnieuw en opnieuw genoten heben van al het prachtige dat de natuur te bieden heeft. Achteraan in een open jeep hebben we de oranje woestijn, die met het dalen van de zon steeds roder werd, (omwille van het ijzerhoudende zand) doorkruist en dit tegen een schitterende azuurblauwe hemel.

De avond hebben we nog een traditionele maaltijd bij de Bedoeinen verorberd (klassiek in de grond klaargekookt) en dit onder een fantastische sterrenhemel, quasi niet bezoedeld door wat dan ook van licht van omliggende steden. Het was werkelijk een prachtige natuurdag.

Nu gaan we er even voor twee dagen tussenuit want we gaan nu echt plat op onze rug genieten van de Rode zee. Als je niets van ons hoord gedurende de volgende dagen betekent dit ofwel dat we afgedreven zijn en in Israel gevangen genomen zijn, ofwel dat we niet bijkomen van alle natuurpracht van koralen en vissen.

Salu

Petra dag 2, of hoe je een ongetrainde man helemaal murw krijgt

Dag 2 in Petra.

Uiteraard weer heel vroeg uit de veren om de rest van ons programma af te werken.

Eerst en vooral uiteraard terug de schatkamer bij opkomende zon bewonderd en constant de kleurverschillen; wonderbaarlijk.

Nadien gingen we de tocht naar het klooster maken. Gisteren hadden ze Zwitsers ontmoet die ook naar het klooster zouden wandelen, en zij hadden een bepaalde weg genomen in de bergen.

Na ongeveer 700 trappen naar boven, zonder het gewone stijgen kwamen we na ongeveer 45 minuten aan op de .... offerplaats. 2 sterren in al onze gidsen (ipv het maximum 3 sterren), maar ook meer dan de moeite waard. En in plaats van mekaar te beschuldigen van wat dan ook hebben we gedacht: elk nadeel hept zo zijn voordeel.

Op deze manier konden wij afdalen langs een andere vallei die door quasi geen toeristen wordt bewocht en hebben we onder andere wonderbaarlijke Romeinse gebouwen kunnen bewonderen die we anders niet zouden gezien hebben.

Na een petieterige lunch (want volgens de vrouwelijke knappe gids waarmee ik op stap ben is in de vroege namiddag het licht op zijn ideaalst) op naar het volgende doel: het klooster.

Tweede giga hoogtepunt in Petra, en de 800 trappen naar boven zijn meer dan de moeite waard. Op de top ook een glimp opgevangen van het land met het volg met de Davidsster (kozijnen volgens de Jordaniers), boven gelucht en dan de terugtocht naar beneden.

Maar de gids had nog een verrassing in petto, een pad om terug te keren langs ongebaande paden, enkel voor de durvers. In de gids staat dat er onderweg 3 hindernissen zijn die wat klimtalent behoeven. Vertrekkend van de koningsgraven komen we na 30 min in een kleine wadi (soort van gorges) door de rivier in zandsteen uitgepolijst.

Op sommige plaatsen in de spelonk slechts een meter breed en meer dan 200 meter hoog, een onvergetelijke ervaring. De hindernissen pakken we met alle klimtalenten die we hebben, en op het einde wandelen we net voor de aankomst nog door een 88 meter door de namubiers uitgehouwde tunnel, iets wat zij rond 100 VC gemaakt hebben om de rivier af te leiden en om Petra meer bewoonbare oppervlakte te geven. Indrukwekkend staaltje van ingenieurskunst.

's Avonds ben ik rond 20.30 moe maar tevreden als een blok in slaap gevallen. Hoe zullen mijn oude niet meer getrainde spieren morgen reageren

Groetjes

Lut en Rudi